‘s Werelds beste bruidsfotograaf Isabelle Hattink: ‘Bellen werkt toch het best, het is persoonlijk’

Eigenlijk wilde ze oorlogsfotograaf worden, maar die ambitie verdween snel. “Ik stond al te janken als ik koffie moest schenken op het crematorium waar ik een bijbaantje had. Oorlogsfotografie was niet voor mij weggelegd.”

Toen ze op de Kunstacademie tijdelijk een bruidsfotograaf mocht vervangen die met zwangerschapsverlof ging, werd ze verliefd op het vak. “Het is vrolijk, en je kunt echt je creativiteit kwijt. Ik vind het ook heel bijzonder dat mensen je toelaten op zo’n intiem moment. Het is een soort avontuur dat je samen beleeft.”

Dat ze nu de titel Fearless Photographer heeft binnengesleept, noemt ze een bevestiging dat ze het beste uit zichzelf heeft gehaald. “Het is een manier om mijn stem te laten horen als fotograaf. Over bruidsfotografie wordt nog vaak denigrerend gedaan, zeker in de fotografiewereld.”

“Ik wil dat bruidsfotografie wat serieuzer wordt genomen. Het is zoveel meer dan de voor de hand liggende kiekjes die je buurman ook kan maken. Ik wil laten zien dat je het ook op een journalistieke manier kan vastleggen, dat het niet meer het traditionele plaatje van vroeger hoeft te zijn. Door deze titel raken mensen er bekend mee.”

Isabelle, die werkt onder de naam FotoBelle, onderscheidt zich met haar focus op momenten. “Je hebt fotografen die zich meer richten op schoonheid, compositie of licht, ik zoek naar emoties en bijzondere tussenmomenten. Dus niet alleen het jawoord en het aansnijden van de taart, maar de dingetjes die tussendoor gebeuren waardoor je kunt zien hoe mensen met elkaar omgaan.”

Om te zorgen dat ook de sleutelmomenten sowieso worden vastgelegd, heeft Isabelle altijd een ‘second shooter’ mee. “Daardoor kan ik risico’s nemen en me op reacties van andere mensen richten.”

Prijskaartje

Sinds de bekendmaking van de titel gaat het hard met de boekingen. Ze spreekt ook op conferenties en geeft workshops over fotografie. Aan haar ‘fearless’ bruidsreportages hangt een prijskaartje, maar mooie huwelijksfoto’s mogen wat kosten, vindt Isabelle.

“Mensen vinden je altijd te duur, of je nou 1000 euro vraagt of 5000. Het is maar net wat voor waarde je eraan hecht. Foto’s zijn het enige tastbare dat overblijft van je trouwdag. Ik heb er een week werk aan en vraag 3200 tot 3500 euro voor een reportage in Nederland. Vroeger was dat een astronomisch bedrag, tegenwoordig wordt er normaler over gedaan omdat je vaak met twee fotografen komt. Voor jurk en locatie zijn dit soort bedragen normaal. Waarom zou het dat niet voor fotografie zijn?”

Hoe zorg je als fotograaf dat je gezien wordt? Voor Isabelle zijn social media heel belangrijk geweest. “In mijn beginjaren was dat er nog niet. Toen moest je goed vindbaar zijn via Google. De regels waren toen nog niet zo streng als nu en er waren veel minder fotografen, ik stond bovenaan met mijn website. De boekingen stroomden binnen. Ik had een website met foto’s, dat was het.”

“Later kwam daar een blog bij, en Facebook en Instagram. Daar post ik iedere dag een of twee foto’s. Tegenwoordig moet je fans creëren, je moet mensen steeds wat te bieden hebben zodat ze je blijven volgen. Mensen willen echt geïnspireerd en vermaakt worden in aanloop naar hun huwelijk. Voor mij zijn social media heel belangrijk om in contact te staan met huidige klanten, nieuwe klanten en oude klanten.”

Overal boekingen

Het nadeel van al die verschillende kanalen is dat boekingen niet op één plek binnenkomen. “Ik vind het serieus weleens moeilijk. Ze komen via LinkedIn, Facebook privé, Facebook zakelijk, sms, heel soms Twitter. Daarom heb ik iemand ingehuurd voor de administratie. Klanten benaderen me bijvoorbeeld ook via Whatsapp, maar dat vind ik een vervelend medium. Je kunt er geen handig archief inrichten, als je niet snel genoeg reageert raakt het onderop.”

Bellen

Het liefst belt ze met haar klanten. “Bellen werkt toch het best, het is persoonlijk, en mensen voelen dat je interesse toont. Mensen bellen niet meer voor dat soort dingen tegenwoordig, aanvragen gaan allemaal digitaal. Jammer vind ik dat. Als iemand mij belt, weet ik al dat het voor 70 procent goed zit, dan hebben ze echt interesse. Als ik een mail krijg met telefoonnummer erbij, probeer ik als het lukt altijd even te bellen, om te peilen hoe groot de interesse is. Dan voel ik me weleens opdringerig, maar het tegendeel blijkt waar: mensen ervaren het als service. Die persoonlijke aandacht wordt zeer op prijs gesteld.”

Inmiddels heeft ze zo’n 600 trouwerijen vereeuwigd, ook over de grens. Over de foto waar ze het meest trots op is, hoeft ze niet lang na te denken. “Die met de oma en de jarretels (zie onder). De oma mocht erbij zijn toen haar kleindochter zich aankleedde. Niemand kreeg die jarretels aan, maar oma wist nog van vroeger hoe dat moest. Laat mij maar, zei ze. Heel uniek, dat maak je haast niet mee op die manier.”

Ze moest ook heel erg huilen toen haar kleindochter de jurk aanhad, dat ze het nog kon meemaken en nog zo waardevol kon zijn. Ik ben er trots op dat ik die foto gemaakt heb, dat ik hem mocht gebruiken en dat ik hun vertrouwen kreeg. Het is een kwetsbare foto.”

Foto’s: FotoBelle